48'LİLER

Rişon Lezyon bölgesinde yaşayan Ukrayna asıllı İsrailli Rena Rejev için 14 Mayıs "Bağımsızlık Günü"nde doğmuş olmak büyük mutluluk.

"Okulda, arkadaşlarımın, akrabalarımın arasında bir tek ben 48'de doğmuş bir 'bağımsızlık kızı'ydım" diyen Rejev, her yıl Bağımsızlık Günü'nde dalgalanan bayraklar ve atılan havai fişeklerle adeta kendi doğum günü de kutlanıyormuş gibi hissediyor. "Bağımsızlık Günü benim bir parçam oldu" diyor.

Kahire'de yaşayan Filistinli Latife Yusuf ise, Rejev'in aksine doğum günlerinde yaşadığı duyguyu tarif etmekte zorlanıyor. Ağustos 1948 doğumlu olan Yusuf için bu tarih ülkesinin uğradığı "tecavüzü" hatırlatıyor. Yusuf, "İşgalin benim hayatımla yakından ilişkisi var ve bu acımı daha da arttırıyor" diyor.

"Tanrı ancak İsrail devleti kurulduktan sonra doğmama izin verdi" diyor Fas asıllı İsrailli Madlen Abergel Vanunu.

8 Ekim 1948'de Gazze'de dünyaya gelen Feyruz Arife'nin hikayesi ise bambaşka: "Mülteciydim. Fakirdik, açtık ve çadırda yaşıyorduk. Hiç aklımdan çıkmaz."

İşgal Altındaki Batı Şeria'da yaşayan Filistinli Hatice Zoraiki de onunla benzer duygular içinde. Doğum günleri, oğullarının İsrail'de hapiste olduğu gerçeğine katlanmasını daha da zorlaştırıyor ve Nekbet'n bugün de hâlâ sürdüğünü hatırlatıyor: "Her doğum günümde bu felaketi iki kat daha ağır hissederim."

1948 sonrası hayata dair dramatik insan hikayeleri, bu beş kadınlar yapılmış samimi röportajlarla daha da etkili bir şekilde gözler önüne seriliyor. Film, iki farklı taraftan insanlar arasında 67 yıl sonra hâlâ taban tabana zıt görüşler olduğunu ve neredeyse hiç ortak bir zemin bulunmadığını gösteriyor.